باید گفت اشکالی از تظاهر به بازی با تفنگ تیربار اسباب بازی وجود دارد که ممکن است به‌طور موجهی باعث ناراحتی والدین شود، «مثلاً زمانی که کودک نفرت نشان می‌دهد». سپس والدین باید گوش های خود را تیز کنند و سعی کنند بیاموزند که نفرت از کجا می آید. جنبه شادی بازی باید در خط مقدم باشد.
Meisel می گوید: “اگر بازی تیره و تار نیست، احساسات خشن و همه چیز رایگان و آسان نیست، پس هیچ مشکلی اساسی در بازی های تظاهر کننده تیراندازی وجود ندارد.”
یعنی والدین نباید آنها را منع کنند؟
او پاسخ می‌دهد: «خب، بچه‌ها معمولاً وقتی از انجام کاری که برایشان سرگرم‌کننده است منع می‌شوند به دنبال راه‌حل یا جایگزینی می‌گردند».
روترز نیز دیدگاه مشابهی دارد: «تا زمانی که سلاح‌ها بخشی از دنیای واقعی هستند و کودکان در کتاب‌ها، داستان‌ها، درام‌های رادیویی و فیلم‌ها با آنها مواجه می‌شوند، من فکر نمی‌کنم که ممنوعیت کلی برای بازی با تفنگ تیربار اسباب بازی اعلام شود.»
او اضافه می کند که منع کودکان از دست زدن به سلاح های واقعی متفاوت است.
Roetters پیشنهاد می‌کند که زمان بازی یا مکان‌ها را برای بازی‌های وانمودی تیراندازی محدود کنید. به عنوان مثال، یک قانون خانوادگی می تواند این باشد که اتاق نشیمن برای تپانچه های آبی ممنوع است.
لوکینگ می‌گوید: «من آموخته‌ام که هرگز منطقی نیست که کودکان را از انجام کاری منع کنیم، صرفاً به این دلیل که شکل خوبی در نظر گرفته نمی‌شود و با کلیشه‌ای خاص مطابقت دارد. “من همیشه می گویم که صحبت کردن در مورد آن کمک می کند.”
این به معنای گوش دادن به کودکان، جدی گرفتن آنها و شنیدن آنهاست.
لوکینگ می گوید: «بهترین کاری که مادران و پدران می توانند انجام دهند این است که سرشان را به آنها بدهند و به آنها اعتماد کنند. جذابیت اسباب‌بازی‌های اخم‌شده تنها زمانی محو می‌شود که به بچه‌های کوچک اجازه داده شود آنها را امتحان کنند.»
نکته مایزل برای والدینی که شیفته بازی های تظاهرآمیز فرزندشان نیستند: مثلاً به کودک بگویید: “اگر به من شلیک کنی من می میرم و نمی توانم شامت را درست کنم.”
