ماقبل تاریخ اولین کفش چرم زنانه مجلسی فقط تکه‌های چرمی بودند که احتمالاً شبیه موکاسین بودند. 50 قبل از میلاد زنان روم اغلب صندل می پوشیدند. کالسی هم می پوشیدند. اینها چکمه هایی بودند که دارای بند چرمی بودند، اما مردان و زنان هر دو از یک طرح استفاده می کردند.
عصر رنسانس کفش چرم زنانه مجلسی به تکامل خود ادامه دادند، اما توجه بیشتر بر روی عملکرد متمرکز بود تا مد. به دلیل بلند بودن لباس‌ها، کفش‌ها معمولاً پوشانده می‌شدند، بنابراین نیازی به تمرکز روی سبک و طراحی نبود.
در پایان این عصر در قرن پانزدهم، انگشتان گرد معرفی شدند. بسیاری از زنان همچنین کفش هایی می پوشیدند که اساساً دمپایی نرمی بود که از ابریشم و سایر پارچه های ظریف ساخته شده بود.
قرن 16 تا 19 کفش چرم زنانه مجلسی برای اولین بار معرفی شدند، اما به عنوان وسیله ای برای هنرمندان هنرمند برای راه رفتن در گل بدون گل آلود شدن معرفی شدند. جنگ‌های ناپلئونی در قرن هجدهم درگیر شدند و بسیاری از کفش‌های تولید شده برای اهداف نظامی بودند. در طول قرن نوزدهم، انقلاب صنعتی آغاز شد که فرآیندهای تولید را پیش برد. کفاشیان شروع به آمیختن عملی بودن با مد کردند.
این زمانی است که مردان و زنان شروع به پوشیدن کفش‌های جنسیتی کردند. زنان کفش چرم زنانه مجلسی پاشنه بلند کوچک‌تر و ظریف‌تر و همچنین کفش‌های پاشنه بلند می‌پوشیدند در حالی که مردان شروع به پوشیدن چکمه‌های چرمی کاربردی‌تر کردند.
دهه 1930 آکسفورد همراه با کفش های پاشنه بلند اسپانیایی محبوب شد. بهبودهای ایجاد شده در دباغی چرم به این معنی بود که رنگ های بیشتری و همچنین دو رنگ در دسترس بود.
دهه 1940 با ورود به جنگ جهانی دوم، تغییر زیادی در طراحی کفش‌ها ایجاد نشد. اما وقتی جنگ به پایان رسید، طرح ها پیچیده تر شدند. کفش slingback معرفی شد و سکسی در نظر گرفته شد. پمپ های لغزشی جایگزین معمولی برای slingbacks و Oxfords شد.
دهه 1950 این زمانی بود که پاشنه رکابی معرفی شد. این بسیار محبوب شد و طراحان کفش برای اینکه ببینند چه کسی می تواند لاغرترین پاشنه کفش را بسازد با هم رقابت می کردند.
